● گل های خود روی انتاریو:

امروز صبح که سوار مترو شدم و طبق معمول در فواصلی
که قطار بیرون از تونل حرکت می کرد از پنجره بیرون رو تماشا
می کردم، با دیدن گل های خود روی زیبایی با رنگی بین آبی و
بنفش که حاشیه خط آهن رو پوشانده بودند یادم اومد که از شکل
و رنگ گلهای خود رویی که در فضاهای باز و تقریبا هر نقطه
ای که نورگیر باشه و از آب بارون هم نصیب ببره رشد میکنند
و در سراسر انتاریو سبز میشن، می تونین بفهمین در کجای
بهار و تابستان هستین.

بهار که میاد، با اولین عقب نشینی سرما سری اول گلها ظاهر
میشن. زرد قناری با طول ساقه ده سانت به شکل داوودی های
مینیاتوری که با نور خورشید بسته و باز میشن و مقدار نور
درجه باز و بسته بودنشون رو کنترل میکنه و در چمن مقابل
خانه ها و کنار معابر – و صد البته حاشیه خط آهن – مثل ستاره
های زرد رنگ در آسمانی سبز می درخشند! عجب تشبیهی شد!

با رسیدن گرمای تابستان، وقتی شرجی و حرارت هوا شما رو
به یاد گرمای مردادماه شمال ایران می اندازه، سر و کله گلهای
سفید رنگ داوودی مانندی پیدا میشه که بزرگتر و بلندتر از گل
های زرد قبلی بوده و از دور شبیه برف هستند.

گلهایی که امروز دیدم، که شبیه بنفشه و به رنگ آبی سیر مایل به
بنفش هستند، خبر از پایان گرما و حرکت تدریجی بسمت پاییز میارن
و سرتون رو گرم می کنن تا سرما برسه.

در آخرین هفته های تابستان – البته بنا به نظر جناب تقویم، چون هوا
اون موقع عین وسط پاییز در تهران میمونه – آخرین سری گلهای خود
رو که صورتی رنگ هستند ظاهر میشن و بشما یادآوری میکنن که
اگه هنوز کاپشن و شالگردن و کلاه پشمی رو ردیف نکردین باید دیگه
بجنبین تا با اولین برف غافلگیر نشین.

در طول زمستان هم بغیر از گل انداختن صورت شما از سرما، از هیچ
گل دیگه ای خبری نیست تا وسط بهار بعدی.

برین گل ها رو تماشا کنین. چتر هم یادتون نره!





Link to this log     لینک به این نوشته - 12:49 p.m. -                                                 مطلب را به بالاترین بفرستید: