● ورود مهاجری جدید – قسمت سوم

وارد بانک می شوید. در ورودی بانک دو دستگاه عابر بانک هست و دو نفر پای آنها مشغول کارهای بانکی خود هستند و یک نفر هم با فاصله از آن توی نوبت ایستاده. شما با این دستگاه فعلا کاری ندارید. به سمت باجه پذیرش مراجعین می روید و متوجه می شوید سمت چپتان تماما یک پیشخوان بزرگ است که به شش قسمت تقسیم شده و پشت هر قسمت یک کارمند بانک ایستاده و با کامپیوترش دارد برای مردمی که به ایشان مراجعه کرده اند کاری انجام می دهد. بقیه ملت هم خیلی آرام و با فاصله از هم در صفی به شکل یک خط کوتاه موازی پیشخوانها ایستاده اند تا با خالی شدن هر باجه نفر سر صف به سمت پیشخوان راه بیافتد و جایش با نفر پشت سری او پر شود.

کارمند پذیرش با لبخند به شما خوش آمد می گوید و می پرسد چه کاری می تواند برای شما انجام دهد. شما می گویید که برای چه آمده اید و او شما را دعوت می کند روی یکی از مبل های انتظار بنشینید تا کارمند مخصوص خدمات مربوطه دفترش خالی شود و بتواند از شما پذیرایی کند. چند دقیقه می گذرد و شما سرتان را با چای بابونه ای که از روی میز کناری برای خود ریخته اید گرم می کنید.

کارمند مربوطه در حالیکه مشغول بدرقه کردن مشتری قبلی است با لبخند به طرف شما می آید و از شما دعوت می کند به دفتر کارش وارد شوید. دفتر جمع و جوری است و صندلی های راحتی دارد. پشت سر کارمند چند مدرک قاب شده به دیوار آویزان است. پاسپورت و اوراق شناسایی را به او می دهید و او آنها را با کپی هایی که دوستتان قبل به او داده مقایسه می کند، چند جا را امضاء می کنید، کارت بانکی پلاستیکی- مغناطیسی موقت شما را فعال می کند و به شما می دهد و از شما می خواهد تا روی دستگاهی که در جلویتان هست رمزی چهار رقمی را انتخاب کنید و وارد کنید تا رمز عبور کارتتان بشود. حسابتان از آن لحظه فعال می شود. کاغذ پرینت شده ای نیز به شما می دهد که روی آن دو تا کلمه عبور موقت نوشته شده. یکی برای انجام کارهای بانکی از طریق تلفن و دیگری برای انجام همان کار ها از طریق وب سایت بانک. در واقع شاید تا سال دیگر کاری با این شعبه نداشته باشید. پول نقد – اگر لازم داشته باشید- از طریق دستگاه قابل دریافت است. دسته چک پنجاه برگی رایگانی که برایتان درخواست شده تا یک هفته دیگر در صندوق پست شماست و تمام صورت حساب ها را هم می توانید با مراجعه به وب سایت پرداخت کنید.

کارمند از شما تشکر می کند که به بانک مراجعه کرده اید و شما را بدرقه می کند. تشکر می کنید و از شعبه می روید بیرون. به ساعتتان که اکنون به وقت تورنتو تنطیم شده نگاه می کنید. همش شد ده دقیقه! خوب حالا چکار کنیم؟ برویم دنبال SIN Card .

قبلا از روی اینترنت و با مراجعه به این سایت فهمیده اید که برای درخواست سینکارت از منطقه شما، باید به ساختمان Human Resources Canada در مرکز خرید و محوطه Richmond Hill Centre بروید. به ایستگاه YRT ( مخفف York Region Transit ) می روید و بلیط می گیرید. دستگاهی که از آن بلیط می خرید می گوید که بلیط شما از الان تا دو ساعت دیگر معتبر است. به محوطه اتوبوس ها می رود و سوار شماره 99 یانگ می شوید. به راننده می گویید که می خواهید کجا بروید و او می گوید که آنجا ایستگاه بزرگی است و او حتما در آنجا توقف خواهد داشت.

سفر کوتاه و راحت است. در بیست دقیقه به محل می رسید. راننده با اشاره به شما ساختمان را نشان می دهد. وارد می شوید و با خواندن تابلو ها و کمی پرس و جو در صف کوتاهی در مقابل یکی از باجه ها می ایستید. فرم درخواست را پر می کنید و وقتی نوبتتان شد با مدارک تحویلش می دهید. یک دقیقه بعد کارتان انجام شده و می روید تا اعتبار بلیطتان باقی است با همان بلیط سوار خط برگشت بشوید. کمی تردید دارید که کدام از اتوبوس ها برمی گردند. از یکی از پرسنل می پرسید و او شما را تا اتوبوس بدرقه می کند و به سر کارش بر می گردد. عجب!

برمی گردید. می خواهید حالا که این همه وقت اضافه آورده اید حتما امروز سری به YMCA بزنید (این لینک). از روی بروشوری که در فرودگاه در کیسه پلاستیکی به شما داده اند می دانید که مرکز آن در کوچه منشعب از خیابان یانگ و بین ایستگاههای متروی Bloor و Wellesley است. به ایستگاه مترو می روید یک بیست دلاری به دستگاه قرمز بزرگ کنار راهرو می دهید و ده تا token آلومنیومی سکه مانند تحویل می گیرید. یکی را بعنوان کرایه در جعبه شیشه ای مقابل مامور بلیط می اندازید و از او می خواهید یک نقشه TTC به شما بدهید. بنا به این نقشه شما باید ده ایستگاه مترو رو به جنوب بروید. از پله ها پایین می روید و می بینید دو تا قطار در ایستگاه ایستاده اند. یکی در سمت چپ و دیگری در سمت راست شما. از یکی از مسافران می پرسید کدام از این دو رو به جنوب می رود و جواب می شنوید هر دو! چون اینجا – یعنی ایستگاه Finch – بالاترین ایستگاه این شاخه از مترو است و تمام قطار ها در این ایستگاه رو به جنوب می روند. متوجه تابلویی که بالای سرتان است می شوید. یک فلش چشمک زن دارد نشان می دهد که کدام قطار راه خواهد افتاد. سوار می شوید. خنک و راحت و نورانی است و صندلی هم زیاد دارد. تمام دیوار هایش هم تا سقف پر از آگهی است. از شامپو و سایت دوست یابی گرفته تا پیام های آموزشی از طرف دولت. بقیه سرنشین ها هم شبیه اتوبوس سازمان ملل هستند. پنج شش تا چینی، یک سیاهپوست، چند سفید پوست اروپایی، دو پاکستانی (شاید هم هندی) و یک آقای نابینا با سگش. سگ سیاه گردن کلفتی است که از نگاهش آرامش و بیخیالی می بارد. خودش را زیر صندلی اربابش پهن می کند و له له می زند.

قطار راه می افتد و شما شروع می کنید به اندازه گیری زمان صرف شده بین ایستگاهها. نتیجه چیزی در حدود 3 دقیقه برای ایستگاه های بالای Bloor است. (بعدا کشف خواهید کرد که وقتی ساعات اوج رفت و آمد است، وقت زیادی در باز و بسته شدن درها در هر ایستگاه تلف می شود و این متوسط به 4 یا 5 دقیقه هم می رسد.) شناسایی هر ایستگاه خیلی سخت نیست. اگر نتوانستید از صدای بم و مبهم بلندگو بفهمید که به کدام ایستگاه نزدیک می شوید، کافیست وقتی قطار وارد ایستگاه می شود و دارد سرعتش را کم می کند از روی در و دیوار ایستگاه نامش را بخوانید. سرانجام بعد از سی و پنج دقیقه به ایستگاه بلور می رسید. می زنید بیرون و از روی تابلو ها مسیر خروج را پیدا می کنید و می آیید توی یانگ.

آخ باز معضل پیدا کردن شمال و جنوب! جهت را می پرسید و به سمت جنوب راه می افتید. سه دقیقه بعد در محل هستید.

ادامه دارد ...

Link to this log     لینک به این نوشته - 11:06 a.m. -                                                 مطلب را به بالاترین بفرستید: